Kościół parafialny w Lubieniu pw. Św. Mikołaja
Lubieński kościół parafialny usytuowany został na najwyższym wzniesieniu w tej okolicy. Z tego względu widoczny jest ze stosunkowo dużej odległości. Zbudowany został w stylu blokowym, uchodzącym w latach poprzedzających drugą wojnę światową, za najnowszy krzyk mody w budownictwie sakralnym. Kościół nie jest zbyt obszerny. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Boskiej, bardzo podobny do częstochowskiego wizerunku, malowany na desce. W lewym bocznym ołtarzu znajduje się obraz Św. Mikołaja, patrona kościoła, w prawym obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej. 
Zarówno ołtarz główny jak i oba ołtarze boczne są wykonane w stylu późnobarokowym. Część wyposażenia kościoła pochodzi z dawnej cerkwi grekokatolickiej. W ołtarzu głównym znajdują się elementy dawnego ikonostasu z roku 1851, neobarokowa rzeźba św. Magdaleny i rokokowa Jana Ewangelisty. Rzęziły mogą pochodzić z okresu drugiej połowy XVIII wieku. W środkowej części obraz Matki Boskiej z dzieciątkiem, który historycy sztuki sakralnej zaliczają do grupy Hodegeterii Piekarskich, wiek XVI-XVII. 
Współczesne ołtarzowi są też obrazy: św. Trójcy na zasuwie i Chrystusa Zbawiciela w zwieńczeniu. Obrazy znajdujące się w zwieńczeniach bocznych ołtarzy: w lewym - neogotycki św. Anna czytająca z małą Marią i w prawym - pocerkiewny św. Teodora, pochodzą z połowy XIX wieku. W lewym ołtarzu znajduje się późnobarokowe tabernakulum, które zostało w poprzednich latach przeniesione tutaj z głównego ołtarza oraz dwa krucyfiksy rokokowe z końca XVIII wieku.
W kościele znajdują się zabytkowe przedmioty kultowe, zasługujące na pokazanie pielgrzymom i tu?rystom, zwiedzającym kościół w Lubieniu i jego otoczenie.
Należą do nich:
- kielich gładki barokowy z puncą Wrocławia,
- rokokowy krzyż drewniany (ołtarzowy),
- drewniane i cynowe lichtarze z XVIII i XIX wieku,
- rokokowy ornat z XVIII wieku z francuskich brokatów (?)
